- Franklin D. Roosvelt
Είναι στην καλύτερη περίπτωση δυσάρεστο και στη χειρότερη οδυνηρό το να είσαι ψυχαναγκαστικός. Καταρχάς, θα βρίσκεις πάντα κάτι να σου χαλάει το κέφι και να μη σε αφήνει να απολαύσεις τη στιγμή. Δυστυχώς η συγκεκριμένη ασθένεια (η λέξη εντός ή εκτός εισαγωγικών) περνάει από διάφορες φάσεις. Έτσι, κάποια στιγμή μπορεί να αποκτάς φοβίες ασθενειών (κάποτε είχα "αποκτήσει" όλες τις ασθένειες του κόσμου), ενώ άλλες φορές εμφανίζεται ως τελειομανία ή ως φοβία μόλυνσης κοκ.
Φτάνει όμως μια στιγμή που λες "Φτάνει, ως εδώ! Θέλω να ζήσω μια φυσιολογική ζωή... Τη ζωή μου". Κοιτάς πίσω σου και βλέπεις ότι όσα έχεις πετύχει ως τώρα στη ζωή σου δεν είναι καθόλου αμελητέα. Μπορεί να μην έχω την τέλεια ζωή, αλλά ακόμα και αν ξαναγεννιόμουνα οι βασικές μου επιλογές θα ήταν οι ίδιες. Και σε τελική ανάλυση ποιος ενδιαφέρεται για το τέλειο; Μα και βέβαια μόνο ο ψυχαναγκαστικός. Κάπως έτσι πέφτεις στη λούμπα και κάνεις κάνεις το λάθος να "αφήνεις το τέλειο να γίνεται εχθρός του καλού" (Gretchen Rubin). Έτσι χάνεις την ουσία και βυθίζεσαι στη διαδικασία.
Γιατί λοιπόν αφού έχω αρκετά απ' όσα θα ήθελα να έχω να μην είμαι ιδιαίτερα ευτυχισμένος και να χαλιέμαι για μικροπράγματα και για παραισθησιογόνες φοβίες; Και υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω γι' αυτό; Συλλογιζόμενος όλα αυτά συνειδητοποιήσα ότι βρίσκομαι σε μια κρίσιμη καμπή. Έπρεπε επιτέλους να δραστηριοποιηθώ αν δεν ήθελα να σπαταλήσω άλλο χρόνο και ενέργεια άσκοπα... Όλο αυτό είχε αρχίζει να με κουράζει πολύ. Αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία αναζητώντας ορισμένες απαντήσεις σ' όσα με προβληματίζουν. Άρχισα κουβέντα με τον εαυτό μου για να δω τι κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά και πως μπορώ να τα αντιμετωπίσω αποτελεσματικά. Και σκέφτηκα να ξεκινήσω ένα blog πιστεύοντας ότι το 2-3% των Ελλήνων που είναι ψυχαναγκαστικοί θα μπορούσε να αποτελέσει τον καλύτερο ψυχαναλυτή μου. Και κάπου εδώ είμαστε τώρα...
